KLETSEN OVER EEN BURN-OUT. WAAROM OOK NIET? ‘’NA 3 (!) MAANDEN MOCHT IK WEER EEN KEER NAAR KANTOOR KOMEN, MAAR ALLEEN VOOR EEN KOP KOFFIE.’’
Over een burn-out mag wel wat meer gepraat worden, dus daarom hebben we voor ons project ‘We have a dream’ verschillende mensen geïnterviewd over dit onderwerp. Zo hebben we gesproken met Mascha Mooy (oprichter & CEO van Bye Bye Burnout), Lonneke Boons (stresscoach voor jongvolwassenen) en onze eigen Manon de Wit, corporate recruiter bij YOUSEEQ. Want waarom MOET er over een burn-out gesproken worden? Hoe belangrijk is het eigenlijk om je grenzen aan te geven en waarom kloppen de vooroordelen van hiring managers niet richting (van burn-out herstelde) kandidaten? Deze week kletsen we met Manon, over haar burn-out (2018).
We vallen maar gelijk met de deur in huis. Hoe is je burn-out ontstaan?
‘’Zolang als ik me kan herinneren ben ik bezig geweest met wat anderen van mijn vinden en hoe ik me moet gedragen tegenover anderen. Als een soort kameleon probeerde ik mezelf in iedere situatie aan te passen aan hetgeen waar de mensen tegenover me (dacht ik) wilden zien. Daarnaast was ‘nee’ zeggen ook geen optie, want dan vonden mensen me vast niet meer leuk. Mezelf zijn kon ik niet, want ik was veel te bang dat mensen de ‘echte ik’ zouden afwijzen. Daarnaast hoopte ik dat mensen me vooral zouden waarderen en aardig zouden gaan vinden door alles wat ik voor ze deed en door overal bij aanwezig te zijn. Ik stond altijd ‘aan’, want ontspannen kan je niet als je een rol speelt. Ontzettend vermoeiend natuurlijk.’’
| "Deze onzekerheid uitte zich door de jaren heen in verschillende symptomen; een eetstoornis, een depressie en zelfs suïcidale gedachten/plannen.’’
Aan welke symptomen moeten we dan denken?
‘’Deze onzekerheid uitte zich door de jaren heen in verschillende symptomen; een eetstoornis, een depressie en zelfs suïcidale gedachten/plannen. De symptomen werden door verschillende psychologen verholpen, maar niemand kwam tot mijn kern. Dat liet ik niet toe. Daardoor bleef het een probleem wat op de achtergrond sluimerde en af en toe weer de kop op stak. Dan waren er periodes dat ik niet van de bank af kon komen en enkel voor een boodschap de deur uitging. Tot ik mezelf weer bij elkaar raapte en weer (tijdelijk) functioneerde.’’
| ’’maar toen ik de eerste dagen thuis letterlijk 20 uur per dag sliep, was wel duidelijk dat dit zeer noodzakelijk was.’’
Kun je wat vertellen over het proces?
‘’Toen ik voor bepaalde klachten bij de huisarts kwam en deze wat rake vragen stelde, begon het balletje te rollen. Ik werd doorverwezen naar een psycholoog, kreeg antidepressiva voorgeschreven en hij raadde me sterk aan om te stoppen met werken. Dat laatste was natuurlijk geen optie, want ja, wat zouden mensen daarvan vinden? Door de antidepressiva kreeg ik een soort manie, ik sliep maar een paar uur per nacht, had bakken met energie en kon de hele wereld aan. Toen mijn lijf eenmaal gewend was aan de antidepressiva zakte dit gevoel weer weg. Het grote geluk was dat ik toen een leidinggevende had die me echt zag. Ze heeft me naar huis gestuurd en me verteld dat ik voorlopig absoluut niet welkom was. Het was tijd om uit te rusten en aan mezelf te gaan denken. Ontzettend moeilijk vond ik dit, maar toen ik de eerste dagen thuis letterlijk 20 uur per dag sliep, was wel duidelijk dat dit zeer noodzakelijk was. Nog steeds had ik het idee dat ik na een week wel weer gewoon terug aan het werk ging, maar mijn manager hield die deur stevig dicht. ‘’
|’’ Bevend als een rietje kwam ik binnen, maar ik werd onthaald alsof ik net een marathon had gewonnen.’’
hoe lang duurde het voordat je weer naar kantoor kon en mocht?
‘’Na 3 (!) maanden mocht ik weer een keer naar kantoor komen, maar alleen voor een kop koffie. Bevend als een rietje kwam ik binnen, maar ik werd onthaald alsof ik net een marathon had gewonnen.
Tijdens het herstel van mijn burn-out liep ik al ontzettend vaak tegen vooroordelen aan. ‘Ze kan niet werken, maar ze zit wel op het terras’, ‘Ze zit “ziek” thuis, maar sport wel 5 keer per week’ etc. Ontzettend pijnlijk, want dit waren ook mijn dagelijkse struggles, maar dit was nou eenmaal (samen met zeer pittige therapie) de enige weg naar herstel. Daarnaast werd er ook regelmatig gezegd dat ze me geen type vonden om een burn-out te krijgen. Whatever that means…. ‘’